System emerytalny Williama Beveridge’a

System emerytalny Williama Beveridge’a został opracowany w Wielkiej Brytanii. Rozwinął on istniejący od 1908 roku system, który zapewniał niewielką emeryturę ludziom, którzy ukończyli 70 lat i osiągali dochody poniżej pewnego, określonego poziomu. W 1942 roku Beveridge zaproponował kompleksowy plan ubezpieczeń emerytalnych. Różnił się on od systemu Otto von Bismarcka tym, że wysokość państwowej emerytury była na stałym poziomie, umożliwiającym zaspokojenie jedynie podstawowych potrzeb i była wypłacana z podatków, a nie ze składek. Była również ona dostępna dla wszystkich. System Beveridge’a był finansowany z podatków. Okazał się on bardziej elastyczny oraz bardziej reformowalny. Dodatkowo, pracownikom, którzy chcieli utrzymać swój poziom życia po zakończeniu kariery zawodowej, prawo dawało wybór - zakładowe programy emerytalne prowadzone przez pracodawców, oszczędzanie na indywidualnym koncie w wybranym funduszu emerytalnym lub wpłacanie składek do SERPS, czyli instytucji w rodzaju naszego ZUS-u. Reformy, które zostały przeprowadzone przez rząd Margaret Thatcher w latach '80 polegały głównie na zmniejszeniu roli gwarantowanej, jednakowej emerytury i rozwoju prywatnych instytucji emerytalnych. Dlatego Wielka Brytania ma najmniejszy dług emerytalny w Europie.